تا کـی به بزم شوق غمـت جـا کند کسی؟

خـون را بـجـای بــاده  بـه میـنـا کند کسی؟

ابـروت مـی بــرد  دل و  حـاشاست کـار  او

با کج حساب عشق،چه سودا کند کسی؟

تـا  مـــرغ  دل  پــریــد ،  گـرفتـار  دام  شـد

صیـاد کـی گذاشت کـه پــر  وا کند کسی؟

دنیـا  و  آخــرت  بــه  نگـاهـــی  فـروختــیم

سودا چنین خوشست که یکجـا کند کسی

ای شـاخ گل بـه هـر طرفـی میـل می کنی

ترسـم  دراز  دستـی  بــی جـــا کند کسی

نشکفـت غنـچه یی کـه بـه باد فنــا نـرفـت

در ایـن چـمن چگـونـه دلـی  وا کند کسی؟

عمـر عزیــز  خـود  منـما  صــرف  نـاکســان

حیـف از  طـلا کـه خــرج مطـلاّ کـند کسـی

دنـدان که در دهـن نبـود، خنـده بد نماست

دکـان  بـی مـتــاع،  چــــرا  وا  کند کسی؟

بر روضه های خُلد قدم می تـوان گــذاشت

(قصـاب)  اگـر  زیــارت دل هـــا  کند کسی

قصاب کاشانی