باور ندارم چگونه ز دستت ربوده خزان نوبهار مرا

باور نداری که رفتن جانت گرفته ز جان قرار مرا

دانم در این کنج خانه دگر 

شادی نگیرد سراغ مرا

کولاک بی ره و سرد زمان

خشکانده چون چاره باغ مرا