تا جـــام مرا بشکست آن لولی شهر آشـوب

مــاندســــت خـــمار دل در حســرت میخـــانه

با درد گـران بـــاری مــی‌گــردم و مــی‌گـــردم

گرد حرم ساقـــــــــــــی دیــوانه چو پـــــروانه

خاموش اگر شمـــعـــم ویـــرانه وگر خـــــــانه

در سفره‌ی درویشیم اشک است به شکرانه

عشق ار که مدد باشد جان ار به سدد باشد

با جـــان سر پیمــــانم با دل سر پیمـــانـــــه

تا بشـــــکندم ساغـــــر پیداست نــــظر دارد

با عاشق شــــیـــدایـــش آن فتنه‌ی فتانـــــه  

گیـــســو چو بیــفشاند چون باد شوم شانـه

بوسم خم گیسویش دنــدانــه به دنــدانـــــه

گاهیست نــــهان سازم در سینه دل خود را

از حیــــلت نا اهــلان چون گنج به ویرانــــــه

عباس زرونده