کوچه مهربونی
زندگی چند واژه است از نوشتن و عشق و نوشتن...کوچه مهربونی
زندگی چند واژه است از نوشتن و عشق و نوشتن...درباره من
نوشتن مانند گدازه های خاکستری است که نمی دانی چه هنگام زبانه خواهد کشید تو فقط می نویسی، می نویسی و گرم می شوی از حرف هایی که هیچ گاه نخواهی فهمید چه بود فقط می دانی درختی در عمق تو ریشه دوانده است درختی با ریشه های گرم اشتیاق...
ادامه...
"حالا می‌توانم بگویم که صادق چوبک، در آخرین لحظات زندگی، چطور با بهت و حیرت نگاه کرده، چطور با امواج مخالف دست به گریبان شده و پیش از اینکه خورشید زادگاهش را ببیند از نفس افتاده. و نمی‌دانم در آن لحظه جمله‌ای را که، روزگار نه چندان پیش از این به من گفت به یاد آورده؟ در آن لحظات آن ثانیه‌های آخر: تو فکر می‌کنی من اینجا می‌میرم؟ … حالا چوبک هم نیست که می‌گفت: وقتی به مرگ فکر می‌کنم خوابم نمی‌برد. هر شب منتظرم که صبح شود و خورشید را دوباره ببینم، صدای قدسی (همسرم) رابشنوم. گاهی با خودم حرف می‌زنم، یعنی من اینجا می‌میرم؟... بعد می‌گوید: بتهوون هم مرد، شکسپیرهم مرد… اما دلم می‌خواهد قبل از مرگ یکبار هم که شده، توی آن گرما و شرجی بوشهر، تکیه بدم به نخلی و یک کاسه آب خنک بخورم… دختر، هر وقت رفتی ولایت، هر جا نشستی یاد من بکن..."
منیرو روانی پور
